The Edward W. Roman Mystery[ edit] According to information made public on the website BlueMoonSong.org in September of 2018, Edward W. Roman, the 17-year-old son of Polish immigrants in Troy, New York penned the lyrics and music of the song "Blue Moon. This classic American ballad became one of the most universally recognized songs of the 20th We Came As Romans performing "Lost in the Moment" live on the Rage on the Stage Tour at The Novo in Los Angeles, CA. 11/12/17 Nie wierzę, że wdałam się w dyskusję z kimś na Tiktoku i tłumaczę mu dlaczego względem prawa będą mogli nałożyć sankcje na osoby poddające się zabiegowi aborcji za granicą Mordo ja nie jestem przeciwnikiem aborcji tylko ci mówię jak to wygląda i czym będą straszyć przed aborcją. 24 Nov 2021 Donald married Margarete Romans (born Hinzpeter) in 1914, at age 20 in marriage place, Nebraska. Margarete was born on August 29 1890, in Hamburg. They had 5 children: Donald F. Romans, Elga Ruth Romans and 3 other children. Donald passed away on month day 1955, at age 62 in death place. He was buried in burial place. I wszystkie zasady okazały się być czystą, suchą teorią. Tak daleko mi do perfekcji. Do geniuszu. Chciałam być kimś, jestem nikim. Czuję się oszukana, bo nie do tego dążyłam. Biegłam za pięknem i harmonią, a wdałam się w romans z gorzkim buntem. I bezproduktywnym, brudnym, undergroundowym nihilizmem. Vay Tiền Trả Góp Theo Tháng Chỉ Cần Cmnd. Rozumiem, że pisząc tego posta decyduje się na krytykę i ocenianie mnie przez innych ludzi… Może o to mi chodzi, a może czuję potrzebę wygadania się… Piszę anonimowo więc powinno być mi to obojętne…Jednak czegoś się obawiam pewnie tego, że mogę przeczytać prawdę, której tak naprawdę się boję… Jestem osobą, która ma rodzinę – dzieci, męża. który przebywa za granicą od jestem szczęśliwą kobietą, dopiero niedawno zdałam sobie z tego sprawę. Dopiero wtedy gdy wdałam się w romans również z żonatym mężczyzną. Romans i to chyba taki książkowy on jest ze mną raczej dla sexu, uważam tak ponieważ nasze spotkania odbywają się raczej rzadko i tylko wtedy kiedy on ma czas. Zresztą zawsze pisze pierwszy a ja od razu zgadzam się na spotkanie, w sumie nigdy pierwsza nie napisałam więc nie wiem co by było… Czasami wydaje mi się, że jemu chodzi tylko o jedno zresztą wiem, że to nie jego pierwszy romans. Na naszych spotkaniach jest tak jak bym nagle i wszystkim zapominała przy nim czuję się jak by nic się nie liczyło. Jest czuły. Od samego początku wiedziałam w co wchodzę, spodziewałam się czystej relacji ale jego słowa typu: co zrobię jak się zakocha, co ja w nim widzę, że mogła bym mieć każdego, że on ma gdzieś czy ktoś się o nas dowie. Ostatnio zapytał co bym zrobiła jakby pod blokiem krzyczał, że mnie kocha. Wyprowadza mnie to z równowagi, ponieważ czuję przez moment, że dla niego to nie jest tylko sex… Jak zaczynam temat to on od razu go ucina żebyśmy teraz o tym nie myśleli…Znamy się już od kilku lat romans mamy od 6 miesięcy zawsze mnie coś w nim pociągało. Sama sobie się dziwię w końcu jest ode mnie starszy o 15 lat zawsze miałam powodzenie i mam do tej pory więc tak naprawę nie chodzi tutaj o jakiś byle jaki romans… Też nie jestem kobietą, która uprawia sex dla sportu. Nigdy przez 5 lat pobytu mojego męża za granicą nie spotkałam się z żadnym facetem pomimo tego, że mój mąż 3 lata temu mnie zdradził i nawet po tym nie myślałam o zemście za grania również nie jest dla nas tylko z powodu wyroku… Żony mojego kochanka nie znam osobiście, mamy dużo wspólnych znajomych stąd również wiem, że i ona ma faceta na boku, a również jestem pewna, że ona o tym nie wie a ja w każdej chwili bym mogła to udowodnić ale nigdy nie przyszło by mi to do głowy abym ja niszczyła w ten sposób ich małżeństwo… Nie wiem co myśleć o tym wszystkim. Odpowiadając na wasze zapewne pytania: nie wiem czemu piszę ten post czy z powodu tego, że nie mam komu się wyżalić pomimo wielu znajomych… Zapewne zaraz zostanę skarcona ale trudno ... Opiszę Wam swoj± historię ... kilka miesięcy temu zdradziłam męża (tak mam męża i dwoje dorosłych już dzieci). mój kochanek także ma żonę i niestety małe dziecko (gdyby było dorosłe jak moje, zapewne sprawy potoczyłyby się inaczej) Z kochankiem znali¶my się już 10 lat temu, byli¶my w zwi±zkach ale wiedzieli¶my że się sobie podobamy, on to okazywał szeptał mi do ucha a ja nie chciałam tego słuchać, my¶lałam sobie facet jak facet po prostu tak gada, flirtuje - nie brałam tego na poważnie. Wkrótce nasze drogi się rozeszły. Przez kilka lat nie mieli¶my ze sob± żadnego kontaktu, aż tu nagle tego roku on dowiedział się przez przypadek gdzie pracuję, podj±ł pracę w tej samej firmie. Mimo, że pracowali¶my w różnych działach, codziennie ze sob± rozmawiali¶my, wróciły wspomnienia, on wyznał że nigdy o mnie nie zapomniał ja zgodnie z prawd±, że też o nim czasami my¶lałam, ba nawet czasami ¶niłam o nim o nas... i tak to się zaczęło. Nie trzeba było długo czekać, po kilku miesi±cach niespodziewanie mnie pocałował nigdy nie czułam do nikogo takiego poż±dania, od pocałunku przeszli¶my do "konkretów" pierwszy raz był nieciekawy, poż±danie przerodziło się w strach ... co będzie je¶li j± rozczaruję, co będzie je¶li ja go zawiodę ... skończyło się na szczerej rozmowie, przytulaniu, pieszczeniu i całowaniu ... drugim razem było znacznie lepiej. I tak trwa to już ponad dwa miesi±ce. Tylko raz poruszyli¶my temat naszych zwi±zków, zadali¶my sobie pytanie czy mamy wyrzuty sumienia, że jeste¶my razem, że zdradzamy naszych partnerów, że jest nam ze sob± dobrze ... odpowiedĽ była jedna NIE NIE ŻAŁUJEMY, NIE MAMY WYRZUTÓW SUMIENIA !!! ale ze względu na to, że on mam małe dziecko, postanowiłam że nikt nigdy nie może się o nas dowiedzieć, moje dzieci s± już odchowane i zapewne by zrozumiały ale on nie może stracić dziecka (bo żona na pewno zabroniłaby mu spotkań z dzieckiem a wówczas on by tęsknił i zapewne nie byłby ze mn± szczę¶liwy) Znam jego żonę, wiem jaka jest wyrachowana, wiem że chciałaby się na nim odegrać ... nie jednokrotnie słyszałam jak nastawia dziecko przeciwko niemu, a że dziecko jeszcze małe więc słucha mamusi i robi co mu mama każe, raz nawet się wtr±ciłam i teraz jestem ta niedobra ta zła (dobrze, że nie wie wszystkiego) A my ja i mój kochanek, chcemy być razem, on nawet zmienił pracę, bo znajomi zaczęli już co¶ podejrzewać. Spotykamy się codziennie, czasami nawet w soboty, gdy jego żona lub mój m±ż maj± jakie¶ dodatkowe zajęcia (a może też maja kochanków, nie wiem nie zastanawiałam się nawet nad tym, powiem więcej chciałabym by też miał kogo¶) jak nie możemy się spotkać, to ze sob± piszemy, jak możemy to dzwonimy. Zachowujemy się jak dzieci, gdy się nie widzimy, nie słyszymy to za sob± bardzo tęsknimy i gdy tylko się spotkamy, szybciutko ze sob± porozmawiamy i od razu zaczynamy się kochać ... Nie chodzi nam tylko o seks, my lubimy przebywać ze sob±, czasami s± takie dni, że spotykamy się tylko po to żeby porozmawiać, zawsze się o mnie troszczy, gdy jestem chora, pyta jak się czuję, przypomina mi o lekach, wygania na badania, gdy gdzie¶ jadę, martwi się o mnie, karci gdy nie napiszę czy szczę¶liwie dojechałam, wspiera mnie kiedy tego potrzebuję, a gdy płaczę to przytuli i otrze łzy... Dlaczego to piszę? liczę na to, że kto¶ to przeczyta i pomoże odpowiedzieć mi na pytanie, które sobie sama zadaję, czy to miło¶ć czy tylko poż±danie ... czy faktycznie jest on t± drug± połówk± a los spłatał nam figla ... Wiem jedno, nigdy nie poproszę go żeby rozwiódł się dla mnie z żon± (ja się rozwiodę, bo zrozumiałam, że nic do męża nie czuję ... nie mamy względem siebie żadnych zobowi±zań ... zreszt± od miesi±ca nie sypiamy już nawet razem, nie potrafię kochać się z kim¶, kogo nie darzę uczuciem) obserwator dnia kwietnia 05 2020 14:47:15 No to fajnie w sumie, ważne że m±ż spełnił swój obowi±zek, pomógł ci w wychowaniu dzieci, zapewnił jaki¶ tam byt i teraz będzie go można jak rzecz kopn±ć w tyłek, murzyn zrobił swoje teraz murzyn może odej¶ć . Tylko nie zapomnij mu przy odchodnym powiedzieć prawdy dlaczego odchodzisz i że waliła¶ go w rogi przez ten cały czas z kochasiem ale niech się nie martwi bo po prostu go nie kochała¶ już i łatwiej było rozłożyć nogi dla kochanka tak jako¶ sił± rzeczy. Dzieciom też by należało to jako¶ wytłumaczyć dlaczego mamusi uleciala miło¶ć do tatusia i się rozchodzicie. Będzie cię stać na prawde czy jak większo¶ć kobiet będziesz tłumaczyła się tylko uleciało¶ciami w uczuciach z wiekiem? No i ta wspaniałomy¶lno¶ć w stosunku do kochanka, małe dziecko ma to pewnie i sporo młodszy o wiele od ciebie. M±ż nie dawał rady to młodszy poprawił? Nie to bym atakował tylko ¶mieszy mnie trochę ta historia i te twoje mężem już miesi±c nie ¶pię.. ale z kochankiem furczało że hej. Daj mu wolno¶ć, może faktycznie będzie to dla was najlepszym rozwi±zaniem. Ty zamiast pytać ludzi to się spytaj tego kochasia co on o tym waszym romansie s±dził i o tobie. Nie chcesz go prosić by się rozwodził, a nie jeste¶ pewna czy byłby skłonny to dla ciebie zrobić czy tylko byla¶/jeste¶ jako odskocznia do zabawy nam przypadki takich omotanych starszych babeczek co też my¶lały że maj± big love z młodszymi, a potem kończyły z długami same bo były takie naiwne że potrafiły pożyczki brać dla nich pod zastaw ich własnego domu. Serio to s± dopiero życiowe scenariusze. Yorik dnia kwietnia 05 2020 18:45:25 Ale sztampa z 2012 roku Bzykam się z innym od dwóch miesięcy, więc niszczę to co było dobre do tej pory:(ja się rozwiodę, bo zrozumiałam, że nic do męża nie czuję ... nie mamy względem siebie żadnych zobowi±zań ... zreszt± od miesi±ca nie sypiamy już nawet razem, nie potrafię kochać się z kim¶, kogo nie darzę uczuciem) A z jakiego powodu nie potrafię i już nie darzę kogo¶ uczuciem ? Magia czy transfer tyłka razem z tym co za tym idzie ? obserwator dnia kwietnia 05 2020 19:41:51 Wiem poniosło mnie trochę i przez to słońce nie dostrzegłem daty. Po tylu latach już pewnie dawno wszystko rozwi±zało się jako¶... dzieci wyfruneły z gniazda, a po kochanku pozostały jedynie ciepłe wspomnienia. Yorik dnia kwietnia 05 2020 22:44:51 Ciekawe po którym, bo to sporo czasu A stała w uczuciach raczej nie była Wystarczył miesi±c bzykania i totalna zmiana uczuć 😛 A mówi± że przez żoł±dek do serca, u kobiet jak widać nie przez żoł±dek 😂 Ladaco dnia kwietnia 06 2020 01:38:34 Jak bym o byłej czytał. Była i jest na zawołanie księciunia. Tylko ta zdradzała znacznie dłużej dymaj±c mnie na kasę i też nic do mnie nie czuj±c. Wła¶nie o to mam do niej żal. O te kilka lat gdy zrobiła ze mnie szmatę na wielu polach. Ze zdrady robiła doktorat. Teraz rozwód (za porozumieniem stron-bo innego sensu nie ma w polskich s±dach), podział maj±tku i .... rozmowa z prawie dorosłymi dziećmi. Jak my¶lisz co im powiem? A wiem zdecydowanie za dużo, chociaż miało nie być żadnych ¶ladów i nikt miał się nie dowiedzieć. Rozumiesz, prawda? PS. Acha moja też proponowała mi skok w bok. Chciał±, żebym był taki jak ona, wówczas nie ma skrupułów jak w "Wielkim Szu" - "Grali¶my uczciwie, ty oszukiwałe¶, ja oszukiwałem. Wygrał lepszy". Komentarz doklejony: i tak uczciwsza od byłej AnandaCandrika dnia kwietnia 13 2020 11:04:32 i wła¶nie... taki szlaufr30; nie pomy¶li, że jest druga strona, że jest jaka¶ żona i małe dziecko... taki szlauf my¶li tylko o sobie r30; na co liczysz takim wpisem? w takim miejscu? chyba jednak potrzebujesz ukarania skoro tutaj opisujesz bezczelnie swoj± historie r30; rzeczywi¶cie minęło kilka lat od tamtego wpisu ale wiem to po sobie szlauf zawsze zostanie szlaufem! Nume dnia kwietnia 13 2020 12:28:50 AnandaCandrika hahaha co Ty piszesz w ogóle? rozumiem, że autorka obiecywała żonie kochanka wierno¶ć? Nie no, spoko Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze. Dodawanie ocen dostępne tylko dla zalogowanych się zalogować lub zarejestrować, żeby móc dodawać oceny. Brak ocen. Logowanie Nie jeste¶ jeszcze naszym Użytkownikiem?Kilknij TUTAJ żeby się zarejestrować. Zapomniane hasło?Wy¶lemy nowe, kliknij TUTAJ. fot. Adobe Stock, Wordley Calvo Stock Dziwnie przeplatają się ze sobą losy różnych ludzi… Gdy patrzę na mojego brata i najlepszą przyjaciółkę, zastanawiam się, czy to możliwe, że byli sobie pisani od zawsze. I czy potrzebny był mój dramat, żeby mogli być razem? Przyjaźniłam się z Lidką od lat W dzieciństwie mieszkałyśmy w tym samym bloku i spędzałyśmy mnóstwo czasu na wspólnej zabawie. Kiedy urodził się mój młodszy brat, miałyśmy po sześć lat i bawiłyśmy się nim trochę jak lalką. Później, gdy był starszy, uwielbiałyśmy udawać nauczycielki, a Daruś robił za naszego ucznia. Moja mama zawsze śmiała się z tych naszych wygłupów. Wydawać by się mogło, że taka dziecięca przyjaźń nie przetrwa próby czasu. Ale my nawet po wyprowadzce z rodzinnych domów wciąż byłyśmy w stałym kontakcie. Lidka, ku mojemu zaskoczeniu, faktycznie została nauczycielką. Uczyła biologii i szybko awansowała – została wicedyrektorką w liceum na naszym osiedlu. Mnie wydawało się to straszne, bo wszyscy nauczyciele, którzy jeszcze nie tak dawno byli naszym postrachem, stali się nagle jej kolegami z pracy, a potem nawet jej podwładnymi. – Jak ty sobie dajesz radę z tymi dzieciakami? – pytałam szczerze zaciekawiona i trochę przerażona, bo nie wyobrażałam sobie, że sama mogłabym się użerać z taką gromadą nastolatków. Lidka jednak twierdziła, że to wspaniały zawód i naprawdę kocha uczyć. Podziwiałam ją Sama skończyłam analitykę medyczną i podjęłam spokojną pracę w laboratorium. Tam też poznałam mojego męża, który jest lekarzem. Dwa lata po ślubie pojawiła się na świecie nasza córka, Matylda. W tamtym czasie Lidka, niestety, wciąż jeszcze była sama. – Wiesz, mam pewien pomysł. Może wasze liceum wzięłoby udział w „Wampiriadzie” i… – zagadnęłam pewnego razu przyjaciółkę, gdy popijałyśmy cappuccino w naszej ulubionej kawiarni. – Czekaj, czekaj! W czym? – zapytała rozbawiona. – Nie mów, że o tym nie słyszałaś! To dzień oddawania krwi pod hasłem: „Nie bądź żyła, oddaj krew”. Młodzież z całego miasta bierze w tym udział. Lidka słuchała z zainteresowaniem. Wiedziałam, że nie będę musiała jej długo namawiać. Wzięła ode mnie plakaty i rozwiesiła u siebie w szkole. Po kilku dniach pojawiła się w naszym laboratorium ze sporą grupką małolatów. Byłam zachwycona ich zaangażowaniem. Kładli się na leżance jeden po drugim, oddawali krew, a później z radością odbierali swoje pakiety czekolad. Jako ostatnia położyła się Lidka. – Ty też? – zaśmiałam się. – A ty nie oddałaś? – spytała. To może wydawać się dziwne, ale faktycznie przy całej tej akcji promocyjnej i poszukiwaniu chętnych, sama zapomniałam oddać krew! Zrobiło mi się głupio. Poprosiłam koleżankę z laboratorium, byśmy pobrały krew od siebie nawzajem. Kiedy wzięłam próbki do analizy, omal nie zemdlałam. – Tadeusz, możesz przyjechać do laboratorium? – zadzwoniłam męża. Zjawił się bez zwłoki Spojrzał na próbkę i na mnie. – Białaczka. Czyje to? – Moje – zaczęłam płakać, nie mogąc już dłużej hamować emocji. Nie mogłam uwierzyć, że mnie to spotkało. Nie miałam żadnych symptomów! Gdyby nie to badanie, mogłabym jeszcze długo żyć w nieświadomości. Tadeusz przytulał mnie i starał się pocieszać, że białaczka to nie wyrok i wspólnymi siłami ją pokonamy. Ja jednak znałam statystyki i wiedziałam, że jego słowa wcale nie oddają rzeczywistości… Jeśli nikt z moich bliskich nie okaże się dla mnie genetycznym bliźniakiem, poszukiwania dawcy szpiku mogą potrwać bardzo długo. Bałam się! Bardzo. Wiedziałam jednak, że nie mogę zwlekać. Musiałam natychmiast poinformować całą rodzinę. Lidka przyszła do mnie następnego dnia nieświadoma tego, co się stało. Od razu jednak poznała, że coś jest nie tak. Nie zamierzałam zresztą udawać, że jest inaczej. – Mój Boże… to niemożliwe – wyszeptała przerażona i padła mi w ramiona. – Czy twoi rodzice już wiedzą? – Tak… Od razu zgłosili się na badania. Muszę znaleźć dawcę szpiku. Lidka obiecała, że też się przebada, choć wiedziałyśmy obie, że szanse ma raczej nikłe. Po chwili spojrzała na mnie i zapytała: – A Darek? Darek... Obie wiedziałyśmy, że sprowadzenie go tu nie będzie proste. Nasze ścieżki rozminęły się kilka lat temu. To wówczas nastąpiła pewna bardzo nieoczekiwana sytuacja… Darek, który wówczas już od kilku lat był w związku małżeńskim, dostał zlecenie podłączenia monitoringu w szkole Lidki. To była świetna okazja dla jego początkującej wówczas firmy, więc był zachwycony. Miałam wrażenie, że w jego życiu wszystko idzie w dobrym kierunku. Nie mogłam więc uwierzyć, kiedy nagle zaczęło się dziać coś bardzo dziwnego. Lidka, która przygotowywała dla niego wszystkie umowy i zostawała po godzinach, żeby pomóc mu w razie jakichś problemów, nagle przestała się do mnie odzywać. Zwykle gadałyśmy codziennie przez telefon Nie mogłam zrozumieć, czemu nagle nie odbiera i nie oddzwania. W końcu spotkałam ją na mieście i zauważyłam, że zachowuje się dziwnie. – Co jest? – zapytałam oburzona. – Czemu się do mnie nie odzywasz? Zrobiłam coś nie tak? Lidka próbowała unikać mojego wzroku, ale nie miałam zamiaru dać się zbyć. Chciałam od niej usłyszeć prawdę. – Muszę ci się do czegoś przyznać… wdałam się w romans. Bardzo niepotrzebny i głupi. Szczerze mówiąc, w pierwszej chwili byłam podekscytowana. Lidka nigdy się z nikim nie spotykała, więc ucieszyłam się, że w końcu ktoś poruszył jej serce. Moja radość nie trwała jednak długo. – To Darek – przyznała. – Już to skończyłam. Nie wiem, jak to się stało! Oniemiałam. Darek był żonaty zaledwie od pół roku. Co im przyszło do głowy? Jak to się w ogóle mogło stać? Przecież znali się od dziecka i nigdy ich do siebie nie ciągnęło. A przynajmniej ja tego nie zauważyłam! Lidka zapewniała, że to pomyłka, jednak po rozmowie z Darkiem wiedziałam, że to nie był jedynie poryw namiętności, ale uczucie, które trwało od lat. Dopiero wtedy Darek przyznał, że kochał Lidkę jeszcze przed ślubem, ale wydawało mu się, że nie ma u niej szans. – Niepotrzebnie brałem ślub! – powiedział, a ja pokręciłam głową z niedowierzaniem. Lidka zdecydowanie zakończyła ich romans Darek oznajmił mi, że nie wytrzyma życia blisko niej, wyjechał więc z żoną za granicę. Od tamtej pory prawie nie rozmawialiśmy. Teraz nie miałam wyjścia. Zadzwoniłam do niego i o wszystkim mu powiedziałam. – Przyjedziesz na badania? Proszę! – Oczywiście! – odparł bez namysłu. W tym samym tygodniu był już na miejscu i poddał się badaniom. Kolega Tadeusza przyszedł z laboratorium z triumfującą miną. – Jest zgodność! – krzyknął szczęśliwy. Wiedziałam, że to i tak początek długiej walki o moje zdrowie, ale fakt, że geny Darka były zgodne z moimi, był jak los trafiony na loterii. kolejne miesiące spędziłam w szpitalu. To był ciężki czas zarówno dla mnie, jak i dla moich bliskich. Mimo to wierzyłam, że jeszcze wszystko będzie dobrze. Coraz częściej rozmawiałam z Darkiem. Powiedział, że wyjazd za granicę nie pomógł mu uporać się z problemami. Jego małżeństwo się rozpadło. – Dlaczego nic nie mówiłeś? Jestem twoją siostrą! – Wiem… Bałem się. I wiedziałem, co o tym wszystkim sądzisz. Marta… Ja kocham Lidkę. Nic na to nie poradzę. Tak, widziałam ich ukradkowe spojrzenia w ciągu ostatnich miesięcy. Było jasne, że Lidka także jest zakochana. – Skoro twoje małżeństwo to przeszłość… może spróbujesz znowu… Myślę, że Lidka czuje to samo – powiedziałam spokojnie. A Darek aż się zaczerwienił. Nie mógł chyba uwierzyć w moje słowa. Czułam, że zarówno on, jak i Lidka, zrezygnowali ze swojego uczucia nie tylko ze względu na małżeństwo Darka, ale też ze względu na mnie. Ja jednak już nie widziałam żadnych przeszkód. Skoro aż tak się kochali, tym lepiej! Będę mogła odwiedzać ich oboje w jednym domu Gdy opuszczałam szpital z dobrymi wynikami, Darek z Lidką przyjechali po mnie razem, jednym autem. Faktycznie, trochę dziwnie było ich widzieć trzymających się za ręce, całujących, po prostu zakochanych. Mimo to nie miałam wątpliwości, że to był krok w dobrym kierunku i byłam bardzo szczęśliwa! Odzyskałam zdrowie, brata i jeszcze widziałam dwoje bliskich mi ludzi w końcu razem. Dwa lata później byłam świadkiem na ich ślubie. Teraz, patrząc na nich, aż trudno mi uwierzyć, że wcześniej nie zauważyłam, iż są jak dwie połówki jabłka. Czytaj także:„Gdy zmarł teść, teściowa się zmieniła. Obsesyjnie interesowała się naszym życiem, nieproszona cerowała moje majtki”„Czułam, że to dziecko musi żyć. Próbowałam odwieść Kasię od usunięcia ciąży i miałam rację. To dziecko uratowało jej życie”„Adrian miesiącami mnie dręczył i prześladował. Policja mnie zbyła. Zainteresują się dopiero, gdy zrobi mi krzywdę” fot. Adobe Stock Wiem, że zrobiłam bardzo źle. Na szczęście w porę się opamiętałam. Albo raczej – w porę los opamiętał się za nauczycielką. Uczę matematyki w liceum i cokolwiek by nie mówiono o tym zawodzie, ja wiem swoje. To dobra praca, pewna, dająca satysfakcję. A młodzież? Tyle się teraz słyszy, że coraz gorsza, że szacunku nie ma dla starszych, że robi, co chce. Moim zdaniem, młodzież zawsze była taka sama. Nigdy nie miałam z uczniami problemów wychowawczych. Inne, owszem, miałam... To było w połowie semestru. Dyrektor podszedł do mnie na dużej przerwie i powiedział: – Pani Bożenko, będzie pani miała nowego ucznia. Chłopak przyjechał ze Stanów z rodzicami, taki spóźniony powrót z emigracji, bo nigdy w Polsce nie mieszkał – tu dyrektor uśmiechnął się ironicznie. – Proszę się nim zająć, może mieć trochę kłopotów z polskim, z obyczajami, sama pani wie najlepiej. Powiedzmy szczerze, że może i wiedziałam, ale zachwycona nie byłam. Sporo pracy włożyłam już w swoją klasę i bałam się, że pojawienie się nowego ucznia, zwłaszcza tak atrakcyjnego dla „moich” dzieciaków może wszystko zniszczyć. Nie zaprzątałam sobie tym jednak głowy jakoś specjalnie. Nieco mocniej się zaniepokoiłam, kiedy po dwóch dniach od zapowiedzi dyrektora po raz pierwszy zobaczyłam Adama. Powiedzieć, że chłopak był przystojny, to mało. Był wyjątkowy: smukły, wysoki, śniady, z równiutkimi białymi zębami jak z reklamy pasty. Już sobie wyobrażałam, jakie wrażenie zrobi na uczennicach z mojej klasy. I ten jego uroczy, egzotyczny akcent, i doskonałe maniery, bo Adam nie miał nic w sobie ze zblazowanego amerykańskiego chłopaka. Oczywiście, nie obyło się bez problemów. Adam, przyzwyczajony do mówienia wszystkim na „ty”, zwrócił się tak do naszej dość zaawansowanej już wiekiem historycy. Kobieta mało zawału nie dostała! Dla mnie nie miało to większego znaczenia, ale jako wychowawczyni, musiałam rozwiązać ten problem. Poprosiłam więc Adama, aby został dwie godziny dłużej i zamiast na kółko sportowe przyszedł do pokoju nauczycielskiego. Oczywiście zastosował się do prośby. – Coś pewnie narozrabiałem? – zapytał od drzwi. Aż się zdziwiłam, jaki był skruszony. – Wiem, że to wynika z twoich problemów językowych i przyzwyczajeń – wyjaśniłam – ale musisz bardziej uważać, jak się zwracasz do innych, zwłaszcza do nauczycieli i starszych osób... – urwałam w pół zdania. Odniosłam wrażenie, że Adam w ogóle mnie nie słucha. Tak dziwnie na mnie patrzył, jakoś tak intensywnie, inaczej niż zwykle robią to uczniowie wezwani na dywanik. – Adam? Czy ty mnie w ogóle słuchasz? – zniecierpliwiłam się. – Ależ tak, oczywiście – zapewnił jakby trochę zmieszany. – Jutro, zaraz z rana przeproszę panią od historii, bardzo mi przykro, do widzenia. Zdziwiłam się, że tak szybko się zgodził i to bez żadnych protestów. Ale w końcu wychowano go w zupełnie innej kulturze. „Pewnie tak u niego w szkole załatwia się sprawy” – pomyślałam. Trzeba przyznać, że byłam pod wielkim wrażeniem jego zachowania. Oby więcej było takich uczniów – westchnęłam i postanowiłam wykorzystać godzinę, która mi została, na sprawdzenie prac domowych. Od tej rozmowy Adam jakby bardziej się ośmielił. Przychodził do mnie z różnymi problemami, na które napotykał w szkole. Nie był przy tym natrętny, jak czasami bywają, co tu się oszukiwać, dzieciaki. Lubiłam z nim rozmawiać, cieszyłam się, że obdarzył mnie takim zaufaniem. Tamtego popołudnia też czekał na mnie przed pokojem nauczycielskim. – Chciałbym z panią porozmawiać. Czy znajdzie pani chwilę? – zapytał. Widać było, że był jakiś przygaszony. – Pewnie – odpowiedziałam, żegnając się w myślach z popołudniowym rajdem po sklepach, który sobie wymarzyłam. Taka to już praca w szkole, że czasami trzeba zostać dłużej i nikt nie robi z tego powodu problemu. – Zapraszam cię do pokoju... albo nie – zmieniłam zdanie, zobaczywszy wymowne miny koleżanek. Nie wszystkim było w smak, że zostaję w szkole po godzinach. – Może lepiej pogadajmy w klasie, tam nikt nie będzie nam przeszkadzał – zaproponowałam. W klasie rzeczywiście atmosfera bardziej sprzyjała zwierzeniom. W ciągu kilku minut dowiedziałam się, jak bardzo Adam musi udawać, jak czuje się samotny i nierozumiany, jak wielki ma żal do rodziców, że za niego zdecydowali, w jakim kraju ma żyć. Było mi tego chłopaka naprawdę szkoda. Co z tego, że ma filmową urodę i nie może się opędzić od dziewczyn, kiedy nie ma żadnych przyjaciół, wspólnych wspomnień z chłopakami z klasy czy osiedla. Tak naprawdę świetnie go rozumiałam. Przecież ja też przyjechałam tu, do tej dziury, z mojego rodzinnego Gdańska, za mężem. I kto by pomyślał, że dla Waldka rzuciłam wszystko, a on po dwóch latach oznajmił mi, że jego uczucie się wypaliło i jedzie szukać szczęścia gdzie indziej. A ja zostałam sama z depresją i nauczycielską pensją. Dzięki Bogu jakoś sobie poradziłam... Tak się zamyśliłam, że przeoczyłam ładny kawał wypowiedzi swojego ucznia. Żeby to przed nim ukryć, szybko spojrzałam mu prosto w oczy, tak jakbym cały czas bardzo uważnie go słuchała. – ...w zasadzie tylko pani mi pomaga z nauczycieli, tak wygląda prawda. Tam, skąd przyjechałem, jest zupełnie inaczej. – Adam miał w głosie taką gorycz, że odruchowo, chcąc go pocieszyć, położyłam mu rękę na włosach i pogłaskałam go czule. Jasne, milion razy słyszałam na szkoleniach, że nie wolno dotykać uczniów, bo mogą nas oskarżyć o niestworzone rzeczy, ale czasami zdarzają się takie sytuacje, że trudno się powstrzymać od cieplejszego gestu. Teraz już rozumiem – trzeba słuchać tych mądrych ludzi, którzy nas szkolą. Ale wtedy wydawało mi się, że wiem lepiej. Mój 19-letni uczeń tymczasem, dla mnie jeszcze dzieciak, odebrał mój gest zupełnie inaczej. Odwrócił nagle swoją śliczną twarz z firanką czarnych rzęs, przybliżył się bardzo mocno do mnie i powiedział żarliwym głosem: – Pani jest bardzo atrakcyjną kobietą, wie pani o tym. Powinnam w tym momencie zdecydowanie zareagować. Przecież to ja jestem dorosła i powinnam przewidzieć, jak może się skończyć się taka rozmowa z chłopakiem, u którego szaleją hormony. Nic jednak nie zrobiłam. Teraz wolę myśleć, że zostałam zaskoczona, ale może po prostu miło było usłyszeć szczery komplement, na który czekałam przez ostatnich kilka lat. Może po prostu miałam dość samotności. A może to była chwila słabości... Nie potrafię już dzisiaj tego wytłumaczyć i staram się o tym nie myśleć. Tak jest lepiej. W każdym razie wtedy pozwoliłam się pocałować. Co więcej, oddałam pocałunek. – I co teraz? – zapytał mój uczeń i wychowanek. – Teraz to przyjdź do mnie jutro po południu. Będę mogła cię znowu wysłuchać i jakoś pomóc – odpowiedziałam swobodnym tonem, jakbym podobne konwersacje prowadziła codziennie i podałam mu swój domowy adres. Oczywiście cały następny dzień tysiąc razy zbierałam się, by zadzwonić do Adama i stanowczo odwołać nasze spotkanie. Oszukiwałam się jednak, że przecież tak naprawdę mam zamiar tylko pomóc swojemu uczniowi odnaleźć się w nowym kraju. Wyglądał rewelacyjnie. Myślę, że specjalnie ubrał się tak, aby sprawiać wrażenie, że jest znacznie starszy – był w błękitnej koszuli i szarych spodniach. Już w przedpokoju zaczęliśmy się namiętnie całować. Miał takie gorące usta i mocne ramiona. – Nie mogłem się doczekać wieczora – szeptał, obejmując mnie czule. – Nie mogę uwierzyć, że mnie wybrałaś. Rozmawialiśmy, pijąc czerwone wino, które Adam przyniósł ze sobą. Jak mogłam do tego dopuścić? Kompletnie musiałam stracić głowę. Potem jakoś samo tak wyszło, że poszliśmy do sypialni. Okazał się gorącym, zdecydowanym kochankiem. Na szczęście nie byłam pierwszą kobietą Adama. Mówię na szczęście, bo chyba nie wybaczyłabym sobie do końca życia, gdybym uwiodła niewinnego chłopaka. – Tam, gdzie mieszkałem, szybciej się dojrzewa – śmiał się Adam, opowiadając mi o sobie. – Tam pewne rzeczy są na porządku dziennym. Nawet nasz romans ludzie by zaakceptowali. – Ale tu jest tu – stwierdziłam zdecydowanie. – Nie ma mowy o żadnym romansie! Chyba już wtedy przestraszyłam się grożących mi konsekwencji. Romans z uczniem byłby dla mnie nie tylko zawodowym, ale i prywatnym samobójstwem. Ludzie nie wybaczają takich rzeczy. – Musiałabym się stąd wynieść, zmienić pracę – tłumaczyłam Adamowi. On jednak uważał, że przesadzam. Nie zamierzał się także zastosować do mojego zakazu ciągnięcia „tego błędu”, jak mówiłam, dalej. Odwiedzał mnie co drugi wieczór, a ja nie miałam siły zakończyć tej znajomości. Choć za każdym razem coraz bardziej docierało do mnie, że powinnam to zrobić. Adam, żeby usprawiedliwić swoje wieczorne wyjścia, wyjaśnił rodzicom, że ma dziewczynę. Rzecz jasna, nie zdradził mojego imienia. Aż trudno to sobie wyobrazić, jaką komedię graliśmy w szkole, gdzie Adam oczywiście zwracał się do mnie per „pani”. Często obserwowałam swojego kochanka na przerwach (jak to dziś dla mnie strasznie brzmi), jak rozmawiał ze swymi kolegami. Był wtedy dla mnie zwykłym uczniem, jakich przewija się setki. Zupełnie nie łączyłam jego z chłopakiem, który przychodził wieczorami do mojego mieszkania. Tak jakby to były dwie zupełnie różne osoby. Coraz mniej podobał mi się romans, w który się wdałam. Po okresie fascynacji pojawił się strach. Obsesyjnie bałam się, że ktoś odkryje naszą tajemnicę. – Koniecznie musimy skończyć naszą znajomość – powtarzałam. Ale im bardziej tego pragnęłam, tym Adam mocniej chciał ze mną zostać. Zaczął nawet coś mówić o ujawnieniu się i małżeństwie, ale ja wtedy po prostu go wyśmiałam. Takie rzeczy może tylko opowiadać dziecko kompletnie nieznające życia. Nie wiem, jakby się ten nasz romans skończył. Niewykluczone, że w końcu ktoś, by się zorientował i cały mój poukładany świat runąłby jak domek z kart. Na szczęście stało się inaczej. Ojciec Adama zdecydował, że jednak lepiej ułożą sobie życie w Wielkiej Brytanii niż w Polsce. Mieliśmy dwa tygodnie na pożegnanie. Nie wiem, co teraz się z nim dzieje. Nie zostawiliśmy sobie adresów, tak jest bezpieczniej. Adam coś tam przebąkiwał, że przyjedzie, ale ja nie miałam złudzeń. Wierzę, że w nowym miejscu znalazł dla siebie odpowiednią dziewczynę, rówieśniczkę. A ja wiem po tej całej historii jedno – jakikolwiek by ten mój uczeń nie był, już nigdy nie pozwolę sobie na przekroczenie panującego między nami dystansu. Takie sprawy zazwyczaj nie kończą się dobrze. Chcesz podzielić się z innymi swoją historią? Napisz na redakcja@ Więcej listów do redakcji:„W wieku 16 lat oddałam córkę do adopcji. Teraz uratowałam życie wnuczce, która była ciężko chora”„Mój narzeczony pochodził z majętnej rodziny z koneksjami, a ja nie śmierdziałam groszem. To nie mogło się uda攄W wieku 45 lat zostanę po raz drugi mamą i po raz pierwszy babcią. Nie planowałam tego, ale tak w życiu bywa” Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem! pf — wda|wać impf Ⅰvt Moda to ease Ⅱ wdać się — wdawać się 1. (wplątać się) (w konflikt, spór) to enter (w coś into sth); (w interesy, układy) to get involved (w coś in sth); (w bójkę) to get (w coś into sth); (w wojnę) to embark (w coś on sth); (we flirt, w intrygi) to engage (w coś in sth)- znów się wdał w jakąś awanturę he got himself into yet another row 2. (zaangażować się) (w dyskusję) to embark (w coś on sth); (w dialog, polemikę) to engage (w coś in sth); (w szczegóły) to enter (w coś into sth); (w wyjaśnienia) to go (w coś into sth); (w opisy) to launch (w coś into sth)- wdała się w romans z żonatym mężczyzną she got involved (in an affair) with a married man 3. (związać się) to get in (w coś with sth)- wdać się w złe towarzystwo to get into bad company 4. (wrodzić się) to take (w kogoś after sb)- wdała się w matkę she takes after her mother 5. (zaistnieć) [bieda, gangrena, zapalenie płuc] to set in - w domu wdały się mole the house became infested with (clothes) moths

wdałam się w romans